Soms een stapje naar voren,.. soms een stapje terug; als een dans! Dat is hoe de meeste gesprekken verlopen. Het varieert daarbij wie het woord heeft en wie luistert, wie vragen stelt of wie antwoord geeft, wie suggesties doet en wie deze aanneemt (of verwerpt) en ga zo maar door. Door een gesprek te bekijken als een dans, kun je ook mooi in de gaten houden hoe de verhoudingen zijn. Wie het initiatief neemt en wie hierop aansluit en of dit in balans is.
Sommige gesprekken zijn echter niet in balans. Gesprekken waarin de één alleen maar leidt en de ander alleen maar volgt, zoals bijvoorbeeld bij een tango. Uiteraard zijn er situaties waarin je daarmee de ideale match te pakken hebt. Denk dan aan de directeur en diens personal assistent. Daarbij is het juist wenselijk dat de één de ander ondersteunt en aansluit bij wat de verwachtingen zijn. Of bij de piloot en de copiloot; waar de eerste aangeeft wat de status is en de ander deze checkt.
In veel situaties is het echter belangrijk om alert te blijven of je niet onbedoeld in een tango verzeild geraakt bent. Bijvoorbeeld wanneer je als leidinggevende alleen maar aan het zenden bent en dat je medewerkers alleen maar afwachten, morren of opvolgen. Dat wil je echt niet; medewerkers die geen initiatief meer tonen omdat jij altijd de eerste stap zet.
Als ik dan toch bezig ben met de metaforen haal ik ook meteen maar de dans battle erbij. Ik denk dat jij je daarbij direct situaties voor ogen kan halen. Die gesprekken waarbij beide partijen om het hardst roepen wat zij vinden en wat hun mening is. Waar de argumenten en feiten je om de oren vliegen en niemand bereid is om de ander de ruimte te geven, laat staan een stapje naar achteren te doen. Ik zie dan de video van Beat it van Michel Jackson voor me waar hij als een soort mediator tussenbeide komt om te zorgen dat iedereen uiteindelijk als één team dezelfde moves staat te doen. Lijkt mij meteen alles mee gezegd.
En dan zijn er mensen die het liefst hebben dat zij alleen in de spotlights staan. Die eigenlijk geen ander nodig hebben om een gesprek gaande te houden. Die vooral publiek nodig hebben dat zwijgt en luistert, zodat zij hun monoloog kunnen houden en vervolgens het applaus in ontvangst kunnen nemen.
Fantastisch als mensen geïnspireerd dienen te worden en interactie voor beide partijen geen meerwaarde heeft. Minder wenselijk als anderen eigenlijk verwachten dat zij in een gelijkwaardig gesprek zitten en graag ook hun eigen bijdrage willen leveren.
Om af te sluiten wil ik nog even de muurbloempjes naar voren halen. Net als tijdens ieder gala heb je ook tijdens vergaderingen, discussies of brainstormen mensen die zich afzijdig houden; die niet ‘meedansen’. Die liever stil zijn en zich verdekt opstellen, dan de aandacht op zich vestigen en hun visie, ideeën of vragen in de groep gooien. Mensen die een handje geholpen dienen te worden om mee te dansen en voor wie een veilige omgeving gecreëerd dient te worden, waarin zij zich gesteund en gehoord voelen.
Heel wat metaforen die zo boven komen als je eenmaal de beat te pakken hebt. Mooie manieren om naar gesprekken te kijken en in te schatten of je eigenlijk wel in de juiste choreografie terecht gekomen bent. Ik kan me voorstellen dat er heel wat meer vergelijkingen zijn die ik nu niet genoemd heb! Laat je het me weten als die bij je boven komen?
Nicolien Dellensen is de eigenaar van Talent Scanner, een online platform dat HR-professionals ondersteunt door HR-tools op het vlak van communicatie en invloed te leveren waarbij het accent ligt op talent en ontwikkeling.
© 2021 Talent Scanner.
